Nadat we die middag zo ernstig met elkaar hadden gepraat en ik haar had voorgelezen uit Psalm 103, had ik haar toegestopt. Zij was gaan slapen, en ik ging die middag doen Waar ik al dagen over had nagedacht: 1k ging naar een begrafenisonderneming. Ik wilde niet dat alles in haast zou moeten worden geregeld als het eenmaal zover zou zijn. Allerlei gedachten gingen door me heen op weg naar het kantoor van de Begrafenisonderneming. Bijvoorbeeld is het niet gek om, als je vrouw nog leeft haar begrafenis te gaan bespreken? Ja, volgens de eerste ondernemer die ik bezocht was dat inderdaad heel vreemd. Als de zieke was overleden was het vroeg genoeg en dan zouden zij alles wel regelen. Ik hoefde alleen maar te bellen en de verzekeringspapieren te geven, dan zouden zij alles verder wel in orde maken. Op mijn vraag of ik met mijn zonen de kist eventueel zou mogen dragen kreeg ik een afwijzend antwoord. Nee, daar hadden ze dragers voor. Dus naar de volgende. Hier was alles heel anders. Daar kon ik met al mijn wensen komen en zij zouden doen wat ik wilde. Zij bleven alleen op de achtergrond en wilden uitsluitend van advies dienen. Dat sprak me aan. Op de een of andere manier vond ik het een vreemd idee om haar in Eindhoven te begraven. We woonden hier nog maar zo kort en ik dacht steeds aan Zeist, waar we elkaar hadden leren kennen, waar we verliefd werden en waar we ons verloofden; Waar we trouwden en waar we ook onze kinderen kregen. Ik sprak met de uitvaartleider af dat ik de plaats van begraven later nog wel door zou geven. Hij verzekerde me dat het geen haast had omdat zoiets in één dag met de betreffende gemeente is te regelen. De volgende dagen polste ik de jongens één voor één en ze waren het er allemaal mee eens. Het zou dus Zeist worden.
