Eindhoven
Over Eindhoven valt niet veel meer te schrijven dan wat staat in mijn boek: Onoverzichtelijke bocht. Dit boek is bij mij te verkrijgen; bestellen? Klik hier. Daarom beperk ik mij hier tot een paar voorvallen. Het valt niet altijd mee om de leiding van God in je leven te zien. Heel vaak kun je pas achteraf zien dat de Heere je leven werkelijk in een bepaalde situatie geleid heeft. Heel soms, is mijn ervaring, zie je het in het proces van een ontwikkeling en wordt je daardoor aangemoedigd op de weg die je gaat dan ook daadwerkelijk verder te gaan. Toen we naar Eindhoven verhuisden hebben Fija en ik dit beiden gezien.
Toen wij in Geleen gingen wonen in 1982 betaalden we 450 Gulden huur, voor die tijd toch al een behoorlijk bedrag. Maar in 1993 was de huursom opgelopen tot bijna 1200 Gulden per maand. Dat was meer dan we eigenlijk konden betalen. Onze kinderen waren getrouwd en voor ons beiden hadden we geen vier slaapkamers nodig. Dus zochten we naar een kleinere woning. Maar dat viel in Limburg niet mee omdat daar door de overheid de huurprijzen waren vrijgegeven en zelfs de kleine woningen niet zoveel goedkoper waren.
We besloten om het in Eindhoven te gaan proberen. In het telefoonboek van Eindhoven zochten we de rubriek Woningverenigingen op en ik prikte er een met mijn pen. Het werd de Woningvereniging met de wonderlijke naam: Hertog Hendrik van Lotharingen. Een afspraak was gauw gemaakt en zo zaten we de volgende woensdagmiddag al tegenover een mevrouw van deze organisatie. We maakten kennis en zij vroeg waarom we naar Eindhoven wilden verhuizen. We vertelden van ons financiële probleem, het werk dat we deden en dat Eindhoven voor ons lekker centraal was om overal heen te kunnen gaan.
Zij bood ons meteen een woning aan. Ik had gezegd dat we graag in de buurt van de Elburglaan wilden wonen omdat we daar de zondagse samenkomsten wilden bezoeken. De woning die zij ons aanbood was in de Hendrik Druckerstraat, nummer 21, en we gingen meteen kijken. Vijf minuten loopafstand van de Elburglaan! Maar vergeleken met onze woning in Geleen was dit een halve bouwval in een onaangename straat. In het huis kwam vrijwel geen daglicht en daardoor moest de lamp de hele dag branden. Hadden we in Geleen een tuin rondom het huis, hier alleen een stukje tegels voor het huis en een streep grond met een schuurtje erachter. Het was maar goed dat we meteen de hand van God in het geheel zagen en ondanks alles besloten we toch maar om het huis te nemen. O ja, de prijs deed ook wel wat: 390 Gulden per maand.
Een ander facet van de leiding van de Heere in het geheel werd pas een aantal jaren later duidelijk. Ongeveer een half jaar nadat we naar Eindhoven waren verhuisd werd Fija ziek. Ze had darmkanker en nog eens negen maanden later is ze overleden. In die periode hadden we Roel en Nita Jager, zij het oppervlakkig, leren kennen doordat zij ook naar de Vergadering van Gelovigen aan de Elburglaan kwamen. Roel kreeg ook darmkanker en omdat ik dat allemaal van dichtbij met Fija had meegemaakt werden we heel ‘close’ en bezocht ik hem vrij regelmatig thuis en ook in het ziekenhuis. Later mocht ik ook zijn uitvaartdienst leiden. Hij overleed twee jaar na Fija en in die tijd hadden Roel en ik elkaar leren kennen en waarderen. Om het verhaal maar kort te houden: Nita en ik zijn in 2000 getrouwd.
In ons verhuizen naar Eindhoven zagen Fija en ik duidelijk de leiding van God. Dat mochten we zien in de ontwikkelingen van het moment. Nita en ik hebben achteraf de leiding van God gezien om ons bij elkaar te brengen.
Het zal voor ons altijd een raadsel blijven waarom Roel en Fija werden Thuisgehaald. Met hen zouden we gelukkig voortgeleefd hebben als ze waren gebleven. Maar we zien Gods grote liefde en genade dat Hij alles in de hand heeft en ons tevoren bij elkaar bracht. Natuurlijk, we missen Roel en Fija nog altijd, maar het is zo geweldig dat de Heere ons aan elkaar heeft gegeven tot steun en dat we weer gelukkig mochten worden met elkaar. Het is beslist anders dan met onze eerste liefde, maar we zien wel dat geluk veel kostbaarder is dan we vroeger dachten. We hebben de breekbaarheid ervan ervaren en daarom zijn we des te dankbaarder dat de Heere dit zo heeft geleid.
Op de dag dat wij trouwden zijn we eerst met al onze kinderen naar het graf van Roel in Eindhoven en van Fija in Zeist geweest. Daarna zijn we in Veldhoven getrouwd en hebben we de huwelijksdienst gehouden in het lokaal van de Vergadering van Gelovigen aan de Elburglaan in Eindhoven.
Veel van de periode dat Fija en ik in Eindhoven woonden is beschreven in mijn boek ‘Onoverzichtelijke bocht’. Het boek is te lezen op deze site.
Vanaf papier vind ik het altijd prettiger lezen en als u dat ook vindt: Het boek zelf is ook nog steeds verkrijgbaar. Als u het wilt bestellen: Maak € 3, 95 over op NL 24 ABNA 0558405169 t.n.v. M. Stam, Veldhoven (u betaalt alleen verpakkings- en verzendkosten en het boek krijgt u gratis) en het boek wordt per post bij u thuisbezorgd.
Foto:Onze VW LT 28 voor ons huis aan de Hendrik Druckerstraat 21 in Eindhoven
De vis wordt duur betaald
In mijn boek ‘Onoverzichtelijke bocht’ beschrijf ik dat ik na Fija ‘s overlijden naar een heleboel plaatsen ben gereden waar Fija en ik samen in de loop van de tijd waren geweest.
Hieronder volgt een gebeurtenis die niet in het boek staat. Ik reisde in die dagen met onze tot camper omgebouwde VW LT 28 bus. Onze hond Anoushka, een labrador, was altijd bij me. Op een dag waren we in La Pointe in Zwitserland en we zaten samen een beetje over het water van het meertje te kijken. Achter ons was een hotel waar je vis uit het meer kon eten. Ik besloot er met Anoushka heen te gaan. De hond mocht mee naar binnen (anders was ik ook niet gegaan) en lag heerlijk op het hoogpolige tapijt onder mijn stoel. Ik bestelde de vis uit het meer en wat er toen gebeurde:
De tafel werd voor me gedekt en een kok kwam binnen liet me de levende vis zien en nadat ik hem had goedgekeurd nam hij hem mee naar de keuken. Na verloop van tijd kwam hij met de vis terug, die nu gebakken was en legde die op mijn bord samen met een aardappel en drie of vier spercieboontjes en een kommetje salade naast het bord.
Het bidden voor het eten nam volgens mij meer tijd in beslag dan het nuttigen ervan. Nu moet ik er wel bij vertellen dat Fija en ik vrij zelden uit eten gingen en dan meestal naar de Burgerking of McDonalds. Restaurants zagen we vrijwel alleen aan de buitenkant. Toen ik mijn bord leeg had kreeg ik de dessertkaart en ik koos een ijscoup uit met marasquin. Dat laatste kende ik nog uit de bakkerij van mijn vader. Lekker! Het beviel me zo goed dat ik de ober vroeg het hele ritueel nog maar een keer te herhalen; ik had tenslotte nog steeds en enorme trek.
Mijn tafel werd afgeruimd en weer gedekt. De kok toonde zijn vis weer en een poosje later at ik weer een paar sperciebonen met de bijbehorende aardappel. Toen ik dat op had vond ik het wel goed en nam nog een sinaasappel en vroeg daarna om de rekening.
Gelukkig bestonden er toen nog Eurocheques anders had ik niet kunnen betalen. Het bedrag was SFR 101,10. oftewel ruim 137 Gulden. En ik had nog steeds trek!
Toen ik bij de kassa stond en mijn cheque aan de dame gaf leek het of ik in mijn gedachten Fija hoorde zeggen: ‘Tinus, ben je helemaal gek geworden daar hadden we een week van kunnen leven en nog de helft overhouden.’ ( Om een idee te geven: in die tijd was ons voedsel-budget 50 Gulden per week.
Nou ja,ik had ook nog nooit van haute cuisine gehoord. Ik had er natuurlijk wel eens van gehoord maar het nog nooit aan den lijve ondervonden. Nu dus wel.
Roel en Nita / Veldhoven
Wij bezochten in Eindhoven de samenkomsten van de Vergadering van gelovigen op de Elburglaan. Daar leerden we Roel en Nita kennen; omdat zij in Heeze woonden waren onze ontmoetingen nogal terloops. Nadat Fija was overleden nodigden zij mij op een zondag uit om bij hen te komen eten. Roel was tandarts en hij had die dag zondagdienst; ik had hem nog nooit in zijn witte doktersjas gezien.
Korte tijd later kwam de ziekte weer bij hem terug terwjl ze op vakantie waren. Roel was namelijk genezen verklaard in dezelfe tijd dat Fija overleed. En nu waren zij weer terug bij af. In 1998 overleed Roel. Ik was in die ziekte periode vaak bij hem en ik bad, en las met hem uit de Bijbel. Wij werden goede vrienden en hij vroeg mij om na zijn overlijden ook Nita ‘s gezin behlpzaam te zijn. Het klikte tussen Nita en mij opmerkelijk goed. En in 2000 zijn we getrouwd.
In het begin hadden we allebei een soort geveol van dat wij onze eerste liefde eigenlijk een beetje verloochenden. Daarin konden we ook elkaar tot steun zijn.
Achteraf zagen we allebei dat de Heere ons bij elkaar had gebracht. We waren zo verschillend! Nita zei wel eens: ‘Als ik je als jonge vrouw had ontmoet dan was ik echt niet voor je gevallen…’
Dazelfde gold voor mij, ik zou ook niet verliefd op haar zijn gewonnen… Daarom is het heel bijzonder dat we zo gelukkig zijn met elkaar! Elke dag genieten van elkaar en omdat we allebei hebben ervaren hoe broos geluk kan zijn ben je zuinig op elkaar.
Nita houdt ook veel van autorijden en reizen en dat maakt het ook makkelijk. Nita geniet ne als ik van het werk langs de snelwegen. Fija ging ook naar de chauffeurs en dat doet Nita niet, dat is niet haar gave. Zij bidt en zij kookt en zorgt voor alles wat we nodig hebben en zo zijn we een goed team dat nog veel van elkaar houdt ook.
Ons gezin is nu veel uitgebreider. Nita had met Roel twee dochters en twee zoons en die werden de ouders van intotaal tien kleinkinderen en Fija en ik hadden drie zonen en die werden de ouders van acht kleinkinderen en zelfs van een achterkleinkind op komst.
Nita en ik hopen nog heel veel jaren te evangeliseren onder de beroepschauffeurs. Ik zou het liefste tot mijn tachtigste doorgaan. Pensionering is niets voor ons.
